Алкагалізм – цяжкае захворванне, якое характарызуецца выражанай цялеснай і псіхічнай алкагольнай залежнасцю, якая тлумачыцца уключэннем алкаголю ў працэсы абмену рэчываў, якія адбываюцца ў арганізме.
Адной з частых прычын з’яўлення і далейшага развіцця алкагалізму можа быць псіхічнае расстройства, напрыклад – дэпрэсія. І сапраўды гэтак жа, як дэпрэсія можа хавацца пад маскай звычайнага дрэннага настрою, так і алкагалізм здольны хаваць пад сабой сваю прычыну – псіхічнае захворванне (прычым далёка не заўсёды гэта дэпрэсія).
Якія асноўныя прыкметы алкагалізму?
Асноўнымі сімптомамі алкагалізму з’яўляюцца:
- Непераадольнае жаданне, патрэба выпіць алкаголь.
- Страта кантролю, адсутнасць сілы волі спыніцца піць.
- Фізічная залежнасць ад алкаголю.
- Прыкметы хранічнай інтаксікацыі алкаголем, паражэнне галаўнога мозгу, печані (млоснасць, ірвота), сэрца і іншых жыццёва важных органаў і сістэм.
- Псіхічныя парушэнні (раздражняльнасць, бяссонніца, затарможанасць, зніжэнне інтэлекту і іншыя).
Як правільна лячыць алкагалізм?
Лячэнне алкагалізму варта пачынаць з ўсебаковай дыягностыкі стану хворага. Вельмі важна правільна і своечасова паставіць дакладны, разгорнуты дыягназ. Неабходна старанна даследаваць галоўныя органы (сэрца, печань і іншыя), i сістэмы арганізма (нервовая, эндакрынная, сардэчна-сасудзістай) для таго, каб ацаніць, на колькі яны разьбіты алкаголем.
Лячэнне алкагалізму павінна быць комплексным і складацца з наступных кампанентаў:
- прэпараты, якiя блакуюць цягу да алкаголю;
- дезінтоксікаціонныя прэпараты;
- прэпараты, якія аднаўляюць функцыі печані, сардэчна-сасудзістай сістэмы;
- прэпараты, якія паляпшаць працу галаўнога мозгу;
- псіхатэрапія.
Абавязковай умовай станоўчага выніку ў лячэнні алкагалізму з’яўляецца наяўнасць у хворага даверу да ўрача. Ідэальны варыянт, калі ўрач-нарколаг валодае вялікім вопытам у лячэнні алкагалізму, і на прафесійным узроўні валодае метадамі псіхатэрапіі.
Ад кадавання да лячэння
Чалавек “закадаваўся” – не п’е, не курыць, не гуляе. Ён атрымаў забарону на нездаровае паводзіны, але яго залежнасць засталася пры ім. Закадаванаму, нават, стала цяжэй жыць, яго пазбавілі магчымасці расслабляцца і адпачываць звыклым спосабам, адабралі допінг і нічога не далі ўзамен. Чалавек з “кодам”, як дзікі звер у клетцы – толькі і чакае, каб вырвацца на волю. З нецярпеннем чакае ён таго моманту, калі зноў зможа кiнуцца ва ўсе цяжкія. Камусьці атрымоўваецца дачакацца, а кагосьці не спыняе нават страх смерці. Паўторнае кадаванне пасля такога зрыву рэдка бывае эфектыўным.
Вось чаму хворы з залежнасцю мае патрэбу ў працяглым псіхатэрапеўтычным лячэннi , а кадаванне варта разглядаць толькі як пачатковы этап, за якім рушыць услед далейшая псіхатэрапеўтычная праца. Адной забароны недастаткова, нешта павінна змяніцца ў чалавеку (у яго думках, паданнях, учынках), што дасць магчымасць па-іншаму пабудаваць сваё жыццё, адчуць новыя магчымасці, рэалізаваць свой унутраны патэнцыял. Гэтай мэты і служыць курс псіхатэрапіі, які дапамагае чалавеку вызваліцца ад залежнасці, знайсці паспяховую стратэгію паводзін, быць шчаслівым.